10 vragen aan de zorgwijze

Ruth Piers

Iedere Zorgwijzer laten we tien levensvragen los op een zorgwijze. Zorgethicus Linus Vanlaere gaf in de vorige Zorgwijzer de fakkel door aan Ruth Piers. Zij is als geriater verbonden aan het UZ Gent. Vanuit die positie probeert ze dagelijks de bakens te verzetten in de zorg voor ouderen.

Wat deed u kiezen voor de zorg?

De combinatie van menselijkheid en wetenschap deed me uiteindelijk kiezen voor studies geneeskunde. Tijdens mijn assistentschap interne geneeskunde was het een echte coup de foudre voor de acute geriatrie: de complexiteit van de geneeskunde, het belang van een holistische benadering en interprofessioneel teamwerk, én het mogen nabij-zijn bij de kwetsbare oudere persoon voelde als thuiskomen.  

Wat hebt u geleerd uit moeilijke momenten?

Het heeft lang geduurd vooraleer ik moeilijke momenten niet als falen maar als groeikansen kon aanzien. Nu weet ik dat kwetsuren littekens worden, en je tot herkalibratie bewegen: wie wil je in essentie zijn en wat heb je daarvoor nodig? Vaak is het terug te leiden tot liefde - in de breedste zin van het woord.  

Wat is uw grootste sterkte én uw grootste zwakte?

Kwetsbaarheid is mijn grootste zwakte in een snel veranderende wereld die veel belang hecht aan individualisme en maakbaarheid. Maar die kwetsbaarheid is ook mijn sterkte. Het maakt me toegankelijk voor de (kwetsbaarheid van de) ander. Dat is de hoeksteen om samen te kunnen bouwen aan een veilige (werk)plek waar mensen kunnen groeien en bloeien met vallen en opstaan.

Hebt u een concreet idee om de wereld van de zorg te verbeteren?

Uiteraard is het ontwikkelen van technologieën en maatschappelijke initiatieven die administratieve overlast en zorgzwaarte verminderen zeer belangrijk. Toch zou ik zelf vooral willen inzetten op een herwaardering van connectie in de professionele zorgcontext. Prioriteit maken van compassievolle zorg komt ten goede aan zowel de zorgvrager als aan de zorgverlener, een win-win dus. Daarvoor is actieve ondersteuning nodig omdat het meer en meer moed vergt om te blijven nadenken over wat goed zou zijn voor een bepaalde patiënt, en niet te verglijden in defensieve geneeskunde of een houding van ´u vraagt wij draaien´.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Regelmatig trek ik er alleen op uit in de natuur. Dat geeft me een boost op lichamelijk en vooral mentaal vlak. Het helpt me om de veelheid van indrukken van de buitenwereld te verwerken en om te zakken van hoofd naar hart. Ik hou ervan om de natuur te bewonderen.

Wie of wat bezorgt u een glimlach?

De ander ontmoeten in alle puurheid zonder maskers op, kan me zo sterk ontroeren. Dan heb ik het over quality time met de mensen die ik liefst zie, maar ook over spontane ontmoetingen onderweg. Of als ik op de afdeling zie dat teamleden in connectie gaan met een kwetsbare patiënt, en ze daar beide deugd van hebben, dan kan dat mijn dag goedmaken.  

Welk boek of kunstwerk raakt of inspireert u?

Met stip op 1 staat de natuur; ik moet wellicht al honderden keren dezelfde weg zijn gepasseerd in de Scheldevallei, maar iedere keer opnieuw is het toch anders en blijft het me verwonderen. In de literatuur licht ik er de boeken ‘De keuze’ en ‘Het geschenk’ uit. Daarin vertelt de 90-jarige dr. Eger hoe ze als joods meisje Auschwitz overleefde en de verhalen van hen die zij later als psychologe heeft geholpen om niet in een slachtofferrol te blijven zitten maar te kiezen voor vrijheid. In momenten van angst of verdriet grijp ik er regelmatig eens naar terug.  

Welke droom koestert u?

Voor de jonge mensen in opleiding (geriaters, artsen, verpleegkundigen en paramedici) die vaak met veel enthousiasme op onze afdeling passeren: dat ze hun goesting om te zorgen blijven koesteren en vormgeven. Voor mijn kinderen droom ik dat ze hun hart blijven volgen en zich daarin gedragen voelen.

Hoe ziet uw ideale oude dag eruit?

Een goed evenwicht tussen verstilling en verbinding.

Aan wie geeft u de (zorg)fakkel door en waarom?

Omdat zij mij al vaak heeft verrast met haar enorme betrokkenheid voor de kwetsbare psychiatrische patiënt en haar onmiskenbaar talent om die betrokkenheid over te dragen op een heel team, geef ik de fakkel graag door aan ouderenpsychiater Lieve Lemey.    

BEELD: Károly Effenberger