Roger Degrieck met zijn schoonmoeder
28/09/2022
Zorgbeleid Bestuur Woonzorg

"De wereld van de zorg trok aan mij"

Portret: hoe Roger Degrieck voorzitter werd van woonzorgcentrum Sint-Lodewijk in Schilde

“De wereld van de zorg trok aan mij”

Het begon met enkele zakjes paaseitjes. Of eigenlijk startte het al eerder, met het voornemen om zich na zijn pensioen te engageren als vrijwilliger in de wereld van de zorg. Roger Degrieck vertelt over zijn atypisch traject tegen de achtergrond van de coronacrisis en hoe hij voorzitter van woonzorgcentrum Sint-Lodewijk in Schilde werd.

“Ik ben voorzitter van een geluksfabriek”, zegt Roger Degrieck glimlachend. “Onze enige opdracht bestaat erin de bewoners van woonzorgcentrum Sint-Lodewijk gelukkig te maken. Dat is naar mijn bescheiden mening een van de mooiste taken die je kan vervullen.” Roger Degrieck (69) kijkt terug op een mooie carrière die langs verschillende takken van de bedrijfswereld liep, van haventransport via de chemiesector tot kwaliteitscontrole van petroleum en chemische producten. 

Roger
Roger Degrieck

“Het was mij altijd heel duidelijk dat ik - zodra ik meer tijd had - me wilde engageren als vrijwilliger. Ik wilde nog intellectueel en zinvol actief zijn en voelde dat vooral de wereld van de zorg aan mij trok. Toen ik in 2016 met pensioen ging, nam ik enkele bestuursmandaten op in de sociaal-culturele sector, werd voorzitter van de Rotary Club en gaf ik me op als buddy van een persoon met een beperking. Daarnaast werd ik ook benoemd als rechter aan de ondernemingsrechtbank. Als consulair rechter staan we de beroepsmagistraten bij met onze ervaring en kennis uit het bedrijfsleven.” 

Geen seconde getwijfeld

“Toen de coronacrisis in maart 2020 in alle hevigheid losbarstte, klopten we bij het woonzorgcentrum aan met de Rotary Club om de jaarlijkse paasgeschenkjes voor de bewoners af te geven. Daar zagen we een woonzorgcentrum in oorlog en een directeur die overspoeld werd door een vloedgolf aan problemen. Toen de burgemeester me de dag erna vroeg of ik bereid was om managementsteun te geven aan de directie van het woonzorgcentrum, heb ik geen seconde getwijfeld. Ik had de chaos gezien en voelde dat hulp broodnodig was.

Samen met onder andere Nathalie Duchateau vormde ik het C-team, waarin we het vrijwilligerswerk en een aantal logistieke zaken coördineerden. De bedoeling was om de directie te ontlasten zodat ze zich konden concentreren op de bewoners en hun families. Zo vulden we 180 shiften van zieke of besmette medewerkers in. We richten een cohortafdeling in voor de besmette bewoners en er kwam een naaiatelier dat schorten en mondmaskers maakte. We coördineerden de eerste testrondes met vrijwillige artsen en vrijwilligers die resultaten doorbelden naar de familie. 

Die eerste golf was onwezenlijk, een oorlogssituatie waar we ons door moesten slaan zonder kogels. Gelukkig kregen we veel steun van de gemeente en al de vrijwilligers. Er zijn beelden die ik nooit zal vergeten. De vrijwilligsters die in een atelier vol ratelende machines schorten en mondmaskers stikten. Medewerkers die videocalls opzetten en geduldig de bewoners hielpen om even contact te hebben met hun familie. De empathie, liefde en warmte was bijna tastbaar.” 

“Je kan zeggen dat ik door de coronacrisis aanspoelde in het woonzorgcentrum, maar ik bleef plakken omdat ik verliefd werd op het woonzorgcentrum en zijn bewoners”

Verliefd op het huis

“Na de eerste golf bleven we met het C-team op de achtergrond aanwezig om waar nodig te helpen met de logistiek, zonder in de weg te lopen van de directie. Je kan zeggen dat ik door de coronacrisis aanspoelde in het woonzorgcentrum, maar ik bleef plakken omdat ik verliefd werd op het woonzorgcentrum en zijn bewoners.

In juni 2021 kreeg ik de vraag of ik wilde toetreden tot het bestuur. Ik kende nog niet zoveel van de zorgsector, maar net die liefde voor het huis en het feit dat mijn ervaring als bedrijfsleider misschien iets kon betekenen voor het woonzorgcentrum zorgden ervoor dat ik ja zegde. Toen de toenmalige voorzitter enkele maanden later ontslag nam, voelde ik me niet geroepen om hem op te volgen, mijn carrière in de zorg was nog zo jong. Toch gaven de andere bestuursleden mij onvoorwaardelijk het vertrouwen, waardoor ik nu toch op deze voorzittersstoel zit” (lacht).

het wzc
Woonzorgcentrum Sint-Lodewijk

Uitdagingen

“Er liggen een aantal uitdagingen op tafel voor de komende jaren. Wzc Sint-Lodewijk is een thuis voor 120 bewoners en 40 assistentiewoningen. Een deel van onze infrastructuur is verouderd. Om hetzelfde aantal bewoners te handhaven en hun comfort te verbeteren moet er een nieuwbouw komen. De omgevingsvergunning hiervoor is net goedgekeurd, dus we kunnen aan de slag. Als voorzitter kan ik hier een klankbord zijn voor de directie bijvoorbeeld op vlak van budgetten, financiering en kostprijsberekening. 

Ik wil ook aan de slag gaan met de inbedding van onze vrijwilligers. Er werd altijd al fantastisch werk verricht vanuit het hart en het buikgevoel, maar in functie van het nieuwe woonzorgdecreet is er meer structuur nodig. In onze geluksfabriek zijn de vrijwilligers de kers op de taart en die moeten we ook koesteren. 

Als voorzitter wil ik het bestuur een gezicht geven, zowel naar de medewerkers als de bewoners en hun familie. Ik probeer bijvoorbeeld aanwezig te zijn als er jubilarissen gevierd worden. Het contact met de bewoners en familieleden is voor mij de belangrijkste barometer om de tevredenheid af te toetsen. 

Onze bewoners leven niet geïsoleerd op een eilandje, want ons huis ligt middenin de dorpskern. De integratie met de dorpskern zou ik graag verder uitgebreid zien. Op dit moment komt het koor en de fanfare al repeteren bij ons en hebben we een mooie cafetaria met lekkere pintjes. Als ik luidop mag dromen dan zie ik een crèche of naschoolse opvang naast het dagbestedingscentrum waar enkele actieve bewoners nog een rol kunnen opnemen.”

“Onze enige opdracht bestaat erin de bewoners van woonzorgcentrum Sint Lodewijk gelukkig te maken. Dat is naar mijn bescheiden mening een van de mooiste taken die je kan vervullen”

plannen
Tekeningen voor een nieuw gebouw voor het woonzorgcentrum

 

Mooie voetsporen

“Met deze functie gaat een nieuwe wereld voor mij open. Ik bezocht een zorgbeurs met allerhande hulpmiddelen, volg een opleiding voor bestuursleden bij Zorgnet-Icuro en verdiep me in het nieuwe woonzorgdecreet. Het geeft me energie om al die nieuwe zaken te ontdekken. Dit woonzorgcentrum is een organisatie die bijna 100 kaarsjes mag uitblazen. Ik treed als voorzitter in mooie voetsporen en ben vastbesloten mijn stukje van de weg goed af te leggen.” 

 

TEKST: KIM MARLIER – BEELD: KÁROLY EFFENBERGER

Geweldig interview, prachtige mens van een bijzonder warm woorzorgcentrum met uiterst lieve, mooie, menslievende en gedreven verzorgsters.
St Lodewijk zou ons laatste stationneke mogen zijn.
Danny en Martje

Reactie toevoegen

De inhoud van dit veld is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.