27/02/2021
Woonzorg

“Het doet zo’n deugd als een bewoner zegt dat hij de mooiste namiddag van zijn verblijf in Meredal heeft meegemaakt”

VIJFTIEN JAAR VRIJWILLIGER IN WZC MEREDAL

"Het doet zo'n deugd als een bewoner zegt dat hij de mooiste namiddag van zijn verblijf in Meredal heeft meegemaakt"

Februari 2021

“Als je met hem over het woonzorgcentrum praat, dan is hij niet te stoppen”, lacht Frieda. Ze heeft net de telefoon overgenomen, nadat haar man Raymond ons met veel enthousiasme over hun vrijwilligerswerk in wzc Meredal in Erpe-Mere heeft verteld. Dat doen ze al zo’n vijftien jaar. “En dat blijven we doen tot we er zelf gaan wonen”, besluit Raymond. 

Maar op dit moment wonen ze nog thuis, op zo’n 200 meter afstand van het woonzorgcentrum. Allebei hebben ze al een goedgevuld leven achter de rug. Frieda De Pauw (77) werkte als onthaalmoeder en Raymond Van Den Eeckhout (80) als industrieel ingenieur. Vrijwilligerswerk zit in hun bloed: deelnemen aan de plaatselijke cultuurraad, baby’tjes wegen en meten voor Kind en Gezin… en sinds 2006 dus ook in wzc Meredal. “Ook al woonden we zo dichtbij, toen kenden we het woonzorgcentrum niet. Tot een vriendin van mijn vrouw naar daar verhuisde. We gingen regelmatig op bezoek, deden een activiteit mee, hielpen eens en langzaam maar zeker raakten we helemaal ingeburgerd. Meestal waren wij initieel daar drie tot vier halve dagen per week. Onze taken zijn doorheen de jaren wel veranderd. Vroeger hielpen we met praktische zaken zoals eten geven, maar nu plannen we allerlei activiteiten.”

Poëzienamiddag met muziek
“Een à twee keer per jaar organiseren we een poëzienamiddag. Dan dragen we gedichten voor aan de bewoners, medewerkers en vrijwilligers. Teksten van bijvoorbeeld Willem Elsschot, maar ook van bewoners of mijzelf. Dat idee kwam van een van de bewoners. ‘Hier is altijd ontspanning, maar kunnen we eens iets anders proberen’, stelde hij voor. En zo geschiedde. Onze bedoeling is vooral om mensen actief te houden, om hen te laten praten. Sommige bewoners dragen ook zelf gedichten voor, hun stralende blik terwijl ze dat doen, dat is mooi om te zien. We mogen hen niet onderschatten op intellectueel vlak, dat gebeurt te snel.”

“We voorzien ook muzikale begeleiding voor de poëzienamiddagen. Zelfs de directeur haalde al zijn gitaar boven. Daarnaast organiseren we namiddagen met licht klassieke muziek of religieuze liederen. Okra levert hier fantastisch werk, maar vaak spelen ze alleen maar liedjes van bekende zangers. En onze jonge ergotherapeuten kennen weinig muziek uit de jaren ‘60. Daarom doe ik iets anders.”

Wandelingen met ijsjes
“In de zomer maken we elke donderdagnamiddag een wandeling van zo’n vier à vijf kilometer. We stippelen een route uit door het dorp en de velden. Het enige wat we vragen, is dat de bewoners in een rolstoel zitten, dat gaat vlotter. Soms maken we een tussenstop bij een vrijwilliger om een ijsje te eten. Over ijsjes gesproken, in de zomer bemannen we één keer per maand de ijsjeskar in het woonzorgcentrum. Dan bezoekt Frieda de mensen op hun kamer voor een goeie babbel.”

Een goed gesprek
“Elke maandag leest Frieda de krant, maar ze leest die niet gewoon voor aan de bewoners. Nee, ze praat met hen. Over het weekend, het nieuws in Mere, hun jeugd… De krant is een manier om de bewoners te laten vertellen. We merken dat ze met ons over andere onderwerpen kunnen praten dan met hun familieleden bijvoorbeeld.”

“Ook de tuin is een favoriet gespreksonderwerp. We hebben zelf een grote groentetuin. Regelmatig breng ik gereedschap en zaden mee. Mensen zijn dan zeer enthousiast, want velen hadden vroeger ook een groentetuin.”

Rondom Ons
“Ik zit ook in de redactieraad van Rondom Ons, een boekje voor de bewoners. We schrijven teksten over feestdagen, laten mensen over hun beroep vertellen… We werken elke keer rond een jaarthema zoals vorig jaar ‘gelukkig zijn’… Een heel verzorgde uitgave, vind ik zelf, die moet je zeker bekijken.”

Steun van de directie
“In de voorbereiding van de activiteiten kruipt veel werk. Met onze poëzienamiddag bijvoorbeeld zijn we gemakkelijk 80 tot 90 uur bezig. Maar het geeft veel voldoening. We moedigen andere mensen aan om aan de slag te gaan als vrijwilliger. ‘Kom eens een dag mee’, zeggen we dan. En vaak blijven ze hangen. Je komt met elkaar in contact, je leert het woonzorgcentrum kennen... We zijn ook een enthousiaste groep vrijwilligers. Al ligt veel aan de directie: zij laten veel initiatieven toe en dat motiveert mensen. Er is veel wisselwerking, wij mogen ook zeggen wanneer we iets minder goed vinden. Ze leggen ons regelmatig in de watten met bijvoorbeeld een ontbijtbuffet. Ook de medewerkers reageren zeer positief. Dat is toch belangrijk. Ze mogen niet het gevoel hebben dat wij hun plaats innemen. We zijn er om hen te helpen.”

Gemis
“Door corona ligt ons vrijwilligerswerk stil. We behoren zelf tot de risicogroep. In augustus zijn we enkele keren kunnen gaan, maar nu wachten we geduldig af. Voor het soort activiteiten dat wij organiseren, is het nog te vroeg: we mogen geen groepen samenbrengen.”

“Ja, wij zijn vrijwilligers in hart en nieren. Dat is doorheen de jaren gegroeid. Al was het soms ook druk hoor. Dan repten we ons van de ene activiteit naar de andere. ‘Moeten we daarvoor zo oud geworden zijn’, zeiden we tegen elkaar. In het begin van de coronaperiode deed de rust ons goed, maar nu is het genoeg geweest. Hopelijk worden we snel gevaccineerd, zodat we terug naar wzc Meredal kunnen. We missen het enorm. De appreciatie, de blije blikken, de erkentelijkheid… zijn zo groot. Zeker van de bewoners. Het doet zo’n deugd als iemand zegt dat hij de mooiste namiddag van zijn leven heeft meegemaakt.”

 

TEKST: MIEKE VASSEUR • BEELD: WZC MEREDAL

Reactie toevoegen

De inhoud van dit veld is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.