Johny-en-Pascale
07/12/2021
Zorgbeleid Woonzorg

"Johny heeft vaak een klein duwtje nodig en dan is hij vertrokken, maar zonder dat duwtje is het moeilijk"

ZORGWIJZER 100: van 60 tot 70 jaar

"Johny heeft vaak een klein duwtje nodig en dan is hij vertrokken, maar zonder dat duwtje is het moeilijk"

December 2021

Johny (65) verhuisde acht jaar geleden naar wzc Maria Boodschap in Niel. Ergotherapeute Pascale (57) zorgt voor de nodige creatieve en fysieke opdrachten om Johny uit te dagen om hem zo letterlijk en figuurlijk in beweging te krijgen.

Een beer van een vent, zo had ergotherapeute Pascale Johny omschreven, maar wat vooral opvalt is zijn zachte, warme blik. Hij klemt een schilderij onder zijn arm wanneer hij het restaurant binnenwandelt. Op het canvas prijkt een kleurrijk tafereel met een spiegelei, een struisvogel en een zonnebloem in de hoofdrol.

”Een tijdje geleden bezochten we samen een tentoonstelling van Kamagurka en na dat bezoek ging Johny zelf aan de slag met de verf”, vertelt Pascale.

”Ik vind het tof om met Pascale naar tentoonstellingen te gaan. Dan zie ik leuke dingskes en dan heb ik weer ideetjes om zelf iets te doen”, beaamt Johny.

Moemoe’s en vava’s

Johny woonde vroeger in een begeleide woonvorm, maar dat verliep al een tijdje niet meer zo vlot. Hij had een plek nodig waar hij de nodige hulp en zorg kreeg, maar ook gestimuleerd werd zodat hij niet verviel in helemaal nietsdoen. Nadat hij via kortverblijf even kwam wennen in wzc Maria Boodschap werd hij heel warm ontvangen op de afdeling.

“Het was wel bijzonder dat er zo’n jonge gast bij ons kwam wonen, is het niet Johny?”, vertelt Pascale. “Je kreeg er heleboel moemoe’s en vava’s bij. Vooral vrouwen die jouw moeder of zelfs grootmoeder zouden kunnen zijn. Denk maar aan Joske en Maria. Meestal bemoederen ze jou, maar af en toe botst het eens.”

”Wij babbelen veel”, zegt Johny. ”Soms zijn ze een beetje streng. Dan zeggen ze dat ik te veel eet of dat ik niet mag weglopen als er ruzie is. Toch zijn ze ook fier op me als ik bijvoorbeeld een mooie t-shirt draag.”

Geen eenheidsworst

“Johny zit met zijn 65 lentes ver beneden de gemiddelde leeftijd van 85. We beseffen goed dat jonge mensen zoals hij extra aandacht verdienen”, vertelt Pascale. ”Ze hebben andere noden, maar in de rush van het zorgen verliezen we dat soms uit het oog. Als je daaraan toch kan tegemoetkomen, zie je die mensen op een andere manier en merk je hoe ze openbloeien. Zoiets geeft veel voldoening. Wat ik met Johny onderneem, zit niet in een standaard zorgpakket, maar ik vind dat ik als ergotherapeute - net met die extraatjes - het verschil kan maken. Mensen die bij mij komen, krijgen geen eenheidsworst. Ik zoek altijd hoe ik hen kan uitdagen. Wat interesseert hen en hoe krijg ik hen gemotiveerd om net dat tikkeltje verder te gaan? Ik werk niet alleen met Johny zo, maar met alle bewoners. Die lat mag altijd een tikkeltje hoger. Als ik merk dat ik die uitdagingen niet meer kan zien, dan ga ik beter op pensioen. (lacht)

Soms een beetje een luierik

Elke vrijdag bekijkt Pascale samen met Johny wat hij kan doen op vlak van animatie en welke taken hij die week zelfstandig kan uitvoeren. Dat gaat over de tafels zetten in het restaurant, schrijf- en werkboektaken, maar ook tekeningen en versieringen maken.

Johny maakt ook anderen blij met zijn werkjes. Bij een verjaardag, pensioen of geboorte zorgen we altijd voor een eigen kaartje

”Toen Johny hier kwam wonen, had hij een grote kaft bij vol met tekeningen. De creatieve insteek was heel snel gevonden. Ik ontdekte echter pas later hoe mooi Johny kan schrijven”, zegt Pascale. “Hij beschrijft de dingen anders dan hoe wij ernaar kijken, maar altijd op een warme manier. Uit zichzelf doet hij dat niet, maar als ik hem een opdracht geef, gaat hij aan de slag. Zo keek hij elke zondagavond naar Reizen Waes en schreef dan een verslagje voor mij. Hij maakte deze zomer ook een mooi schilderij van De Bruyne en Lukaku die een doelpunt vieren tijdens het EK.

“Pascale is streng, maar ook heel lief”, zegt Johny.

”Ik moet soms een beetje streng zijn hé, Johny”, antwoordt Pascale.

“Ja, anders ben ik een luierik. Dan lig ik veel en doe ik niets. Dat is niet goed”, lacht Johny.

”Johny neemt inderdaad niet het initiatief”, vult Pascale aan. ”Hij heeft een klein duwtje nodig en dan is hij weg, maar zonder dat klein duwtje is het moeilijk.”

Tentoonstelling in de gang

Enkele jaren geleden maakte Johny samen met Pascale een boekje waarin het verhaal staat van Pandabeer Johny en Papegaai Koko. “Ik had boekjes van de Zoo mee waaruit hij twee dieren moest kiezen om een verhaaltje over te schrijven. Het was een prachtige tekst, maar ik voelde dat er veel meer in zat en spoorde Johny aan om meer tekeningen te maken en ook daar verhaaltjes bij te schrijven”, zegt Pascale. “Dat werd het boekje Pandabeer Johny en Papegaai Koko waarin de twee vrienden verjaardagen vieren, gaan zwemmen, petanque spelen en zingen in het koor. Allemaal dingen die Johny graag deed in het dagcentrum en die hij moest afgeven door hier te komen wonen, maar ook activiteiten die hij hier leerde kennen. Het boekje gaat ook over de zaken die pijn deden, zoals de dood van zijn ouders.”

Pascale bladert door het boekje en toont een tekening van een bontgekleurde papegaai die de huilende pandabeer een rood geruite zakdoek geeft. Ze leest voor: ‘Voor ze stierven waren ze heel erg ziek, daar kon geen dokter iets aan doen…’

Johny knikt en vult trots aan. ”Er was zelfs een tentoonstelling. Al mijn tekeningen hingen uit in de gang en het boek stond erbij.”

Knuffels en vlammetjes uitdelen

Pascale daagt Johny graag uit. Elk jaar trakteert Johny de bewoners voor zijn verjaardag, maar niet door simpelweg met een doosje pralines rond te gaan.

“Johny krijgt heel veel knuffels, waardoor we hem in zijn kamer bijna niet meer terugvonden in die gigantische berg pluchen dieren. Twee jaar geleden deden we samen de ronde op de verschillende afdelingen om knuffelberen uit te delen.”

”Ik kreeg ook veel knuffels terug, maar dan warme knuffels met twee armen”, herinnert Johny zich. “Mijn Samsonhondje zal ik nooit weggeven. Die neem ik altijd mee als ik ga fietsen met de hometrainer.”

“Vorig jaar riep De Warmste Week op om vlammetjes af te drukken en uit te knippen, maar ik vond dat Johny meer kon en liet hem zelf vlammetjes tekenen op karton, om uit te knippen en te schilderen. Ook hier deed hij opnieuw zijn ronde op de afdeling om vlammetjes uit te delen”, vertelt Pascale.

”Ik gaf er onder andere eentje aan Marie-Louiske en Fons. Mensen die heel lief zijn voor mij”, zegt Johny. En voor mijn verjaardag versierden we mandarijntjes met gekke gezichtjes. Die hebben we ook uitgedeeld.”

Bij de kine heb ik een belangrijke taak. Ik loop met de rolstoel achter de mensen die oefenen om te stappen. Als ze moe zijn en willen zitten, ben ik chauffeur van dienst

Dansen met de meisjes

”Ik woon hier graag”, zegt Johny. “De meisjes verzorgen mij goed en ik kom niets tekort. Af en toe krijgen we taart of ijs en als Lucia van de animatie voor muziek zorgt, dan dans ik. Ik hou van The Beatles, Dean Martin en Engelbert Humperdinck en het liefst van al hou ik een meisje vast om mee te dansen. Voor corona ging ik ook naar de dansfeestjes van KVG (Katholieke Vereniging Gehandicapten vzw).”

”Elke maand keken we waar Johny kon gaan knutselen en gaan dansen”, zegt Pascale. ”Waar mogelijk ging Johny daar alleen naartoe. Dat is af en toe eens fout gelopen, maar net daarom blijven we daarop trainen en oefenen. We kochten een helm, fluojas en maakten de afspraak dat hij altijd zijn gsm moet bijhebben en dat die moet aanstaan. Daar zijn we heel streng op. Een paar jaar geleden fietste Johny aan zes per uur met een elektrische fiets. Dat is net niet omvallen (lacht) Maar na flink te trainen, fietsen we vlotjes zestien per uur.

Elke vrijdag, wanneer ik stop met werken, gaat Johny met mij mee. Dan fietsen we samen tot in Boom en rijdt hij alleen terug naar het woonzorgcentrum.”

“Ik heb hard getraind. In het begin was ik moe, maar nu valt dat heel goed mee”, vult Johny aan.

Antennes staan altijd aan

“Mijn werk stopt niet wanneer ik hier ’s avonds buiten stap”, zegt Pascale. “Mijn antennes staan altijd aan. Wat kan er nog? Wat is er boeiend? Als ik iets zie wat Johny kan interesseren, maak ik er een foto van en schuif ik het later onder zijn neus. Ik neem zijn verhaal met me mee op zoek naar zaken waarmee we aan de slag kunnen gaan. Soms lukt dat en dan is dat plezant en soms mislukt het, maar dan hebben we het tenminste geprobeerd.”

Pascale over Johny

"Johny is een grote knuffelbeer met een peperkoeken hart. Een creatieve en gevoelige kerel."

Johny over Pascale

"Zij kan alles en helpt me als ik niet goed weet wat ik moet doen."

 

TEKST: KIM MARLIER • BEELD: KAROLY EFFENBERGER

Reactie toevoegen

De inhoud van dit veld is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.