Herkenbaar en persoonlijk treffend . Het is zo belangrijk om een bepaalde band te hebben met de hulpverleners , het voelt aan dat ze je pad mee te helpen bewandelen en als je valt ze je kunnen rechtop helpen , ze hoeven niet naast je te lopen . Eerder wat op de nabije achtergrond , en dat wetende is een gevoel van veiligheid in het proces je doormaakt .

Persoonlijk voel ik vlug dingen aan , mijn voelsprieten zeg ik dan . Ik ben bijna 45j , maar mijn kindertijd ligt nog zo dicht . Het was geen mooie periode , daar begon het allemaal .
Ik werd al al op hele jonge leeftijd geplaatst omdat ik 'thuis' niet veilig was , enzv .
En wat het leven me verder bracht was ook niet van de poes , je bent 18j en meerderjarig en daar sta je dan .
Op den duur leef je niet , maar is het vechten om te overleven . Overleven om wie je bent en van waar je komt , je willen verantwoorden voor wat er gaande is geweest voor ik 18j was , terwijl dat niet hoefde . Had zoiets , zou men dit kunnen zien dat ik anders ben opgevoed , ik dingen heb gemist in die periode ?
Soms verlang ik ook naar nare dingen , dat overvalt me dan en voel ik een stoemp in mijn buik van emoties .
Het leven is geen kado , niemand beweerde dat ook , maar wat je ermee doet kan als een kado aanvoelen .
Moed , kalmte zijn 2 woorden die ik in gedachten probeer te houden en nog andere waarop ik nu niet kan komen .

Jana , ik wens jou een mooie reis toe ...
en dankjewel aan alle hulpverleners in de psychische zorg .