Beste, ik volg al een hele tijd het reilen en zeilen in de psychiatrie omdat ik er zelf ook ben beland na een zwaar auto-ongeluk en de impact daarvan. Ik ben zelf nooit gedwongen opgenomen geweest maar heb het wel van heel nabij meegemaakt. En soms werd er, onterecht, gedreigd met een gedwongen statuut als stok achter de deur. Onterecht omdat niet aan alle voorwaarden werd voldaan. Desalniettemin is dit zeer traumatiserend geweest.
Ik lees in jullie artikel: "We hebben een draaiboek voor gedwongen opname samengesteld met alle betrokken partners, dat elk jaar wordt geëvalueerd en bijgespijkerd. Ik merk dat hier een goede modus vivendi is ontstaan tussen zorgverleners, politie en parket."
Ik lees nergens dat ook de patiënt betrokken wordt in dat draaiboek. Ik kan me voorstellen dat wanneer iemand totaal ontredderd is of zich nog een crisissituatie bevindt, dat die betrokkenheid moeilijk te organiseren is. Maar eenmaal hersteld, vind ik dat de ervaringen van een patiënt, die al dan niet gedwongen opgenomen is geweest in een psychiatrische setting, meer dan een klein beetje zijn visie kan geven. Hij/zij kan zijn ervaringen delen en waarschijnlijk een ander verrijkend licht kan laten schijnen op een gedwongen statuut.
Met vriendelijke groeten, Monique Claassens